Concertverslag MEGADETH – Dungeon, 3 juni 2005 Melkweg

- Door Erik E. -

Vrijdag 3 juni was het weer zover, Megadeth deed ons land aan op het tweede deel van de Europese ‘’Blackmail the Universe tour’’, waarvan dit concert het eerste van die tour was.

Na eerder metal-grootheden Exodus en Diamond Head mee op tour te hebben genomen, wordt de opening dit keer verzorgd door de Australische thrash/power-metal formatie Dungeon. Persoonlijk heb ik nog nooit van deze band gehoord en daarom ben ik ook een beetje sceptisch aan het begin. Als de zaal ongeveer halfvol is beginnen de heren met spelen. Al snel blijkt dat vooral de gitaristen technisch zeer begaafd zijn, ook de drums zijn dik in orde, net als de zang die vooral aan Bruce Dickinson doet denken. Het begin van de set bestaat vooral uit redelijk technische powermetal die vooral door bruut gitaargeweld gekenmerkt worden. De band is zeer enthousiast en dit slaat ook wel over op het publiek, dat goed meedoet als gevraagd word mee te zingen met bepaalde stukken. Tegen het einde van de set worden de songs harder, het wordt pure thrash metal en hoewel het allemaal zeer strak en vet klinkt moet gezegd worden dat veel riffs gejat lijken van bands als Slayer en Judas Priest. Al met al een zeer aardige opener naar mijn smaak. Tijd voor de hoofdact!

Na een half uur wachten klinkt de intro van ‘’Blackmail the Universe’’ door de zaal, waarna de bandleden een voor een het podium betreden. Al snel is het feest vooraan in de zaal waar de pit losbarst. Hierna volgen de klassiekertjes ‘’Set the World Afire’’ en ‘’Skin of my Teeth’’ waarna het aardige ‘’The Scorpion’’ van het laatste album wordt gespeeld. Hierna volgen weer twee klassiekertjes waarna Mustaine voor het eerst het publiek toespreekt. Hij vertelt dat hij vanavond niet veel gaat praten omdat wij als publiek hem waarschijnlijk liever horen spelen dan praten, ach ja dat is ook een manier om te zeggen dat je een beetje vermoeid bent, wat al bleek aan het gebrek aan enthousiasme bij Dave aan het begin. Dave gaat verder met het spelen van ‘’She-Wolf’’ en het naar mijn mening zeer zwakke ‘’Something I’m Not’’ wat helemaal stom klinkt als je weet dat de tekst over Lars Ulrich gaat. Luidkeels word er weer mee gezongen als ‘’A Tout Le Monde’’ gespeeld word en langzaam gaan we naar de betere nummers van de set. Na onder andere ‘’Trust’’ en twee sterke nummers van het laatste album is het tijd voor het nummer der nummers: ‘’Hangar 18’’. Het figuurlijke dag vliegt eraf en ondergetekende besluit dan maar eens in de pit te springen waar hij ook tijdens de sequel ‘’Return to Hangar’’ verblijft. Voor mij zijn deze twee nummers het hoogtepunt van de avond en ik ben zeer blij dat ‘’Return to Hangar’’ weer aan de setlist is toegevoegd. Hierna volgt het zeer sterke ‘’Back in the Day’’ van het laatste album waarbij het ‘ohohoh’ stukje wederom luidkeels word meegezongen door alle aanwezigen.  Hierna is het tijd voor het Mustaine nummer bij uitstek: ‘Hello me, meet the real me’, ‘’Sweating Bullets’’! Tussen de nummers door spelen gitarist Glen Drover en bassist James MacDonough een solostuk, wat eigenlijk totaal niet noemenwaardig is maar wel aangeeft dat de technische bagage bij beiden in orde is. Iets wat niet te zeggen is van drummer Shawn Drover (inderdaad de broer van Glen). Hij maakt tijdens het optreden in februari al een zwakke indruk en dat was deze avond niet veel beter. Een totaal Megadeth onwaardige drummer wat wel te verklaren is door het feit dat Shawn 5 dagen voor het begin van de Noord-Amerikaanse tour, eind 2004, Nick Menza moest vervangen, er was dus geen tijd voor Mustaine om een behoorlijke drummer te zoeken. Wat verder nog vermeld kan worden is dat alle leden lijden aan een chronisch gebrek aan charisma, waardoor deze line-up in alle opzichte de slechtste in de Megadeth-historie te noemen is. Iets wat de pret overigens niet mag drukken want de man waar het allemaal om gaat is natuurlijk Dave Mustaine, die ondanks zijn vermoeidheid toch weer ‘’the man’’ is. Verder nog een grappig moment is wanneer een paar mensen vooraan besluiten Dave’s microfoon standaard het publiek in te trekken, alle plectrums eraf te jatten, en vervolgens de kaalgeplukte standaard terug te gooien. Na een kleine onderbreking en het zoeken van een onderdeel, staat de standaard weer en grapt Mustaine erover met wat mensen in het publiek. Na ‘’Sweating Bullets’’ breekt de finale van het concert aan, waarin de verwachte nummers ‘’Tornado of Souls’’, Symphony of Destruction en ‘’Peace Sells…’’ gespeeld worden, waarna voor de toegift (die altijd ‘’Holy Wars’’ is) voor een ‘Holy Wars-Paranoid_mechanix-The Punishment Due' variant wordt gekozen deze keer. Het geluid was prima de hele avond en ondanks een vrij standaard setlist was het toch ene zeer geslaagde avond, mede dankzij de fantastische sfeer in de Melkweg.